Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Οι “100 πλανήτες σαν τη Γη" είναι πραγματικά μόνο 5 επιβεβαιώνουν οι επιστήμονες του Kepler

Οι “100 πλανήτες σαν τη Γη" είναι πραγματικά μόνο 5 επιβεβαιώνουν οι επιστήμονες του Kepler

Οι επιστήμονες του διαστημοπλοίου Kepler της NASA επιβεβαίωσαν μόνο πέντε εξωπλανήτες από τους 100 που είχε ανακοινωθεί παλαιότερα.
Η περιοχή παρατήρησης του Kepler τον Γαλαξία μας
Το τηλεσκόπιο που ξεκίνησε το 2009 έχει εντοπίσει πράγματι αρκετές εκατοντάδες πλανήτες που θα μπορούσαν να είναι παρόμοιοι με τη Γη, αλλά επιβεβαίωσαν μόνο πέντε από αυτούς, πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Η σύγχυση προφανώς ήρθε μετά από μια βιντεοσκοπημένη ομιλία του συν-ερευνητή του Kepler, Dimitar Sasselov σε ένα συνέδριο TED (Technology Entertainment and Design).
Αρκετές εφημερίδες αυτή την εβδομάδα γράφουν ότι έχουν ανακαλυφθεί πάνω από 100 πλανήτες σαν τη Γη από το τηλεσκόπιο Kepler. Τώρα όμως οι επιστήμονες διευκρινίζουν ότι ο Sasselov ανέφερε για πιθανούς πλανήτες μέσα στην βάση δεδομένων του Κέπλερ.
Ο David Koch, αναπληρωτής κύριος ερευνητής της αποστολής στο Ερευνητικό Κέντρο Ames της NASA αναφέρει ότι η συζήτηση ήταν μόνο για "υποψήφιους πλανήτες".
«Αυτοί έχουν την προφανή υπογραφή που εμείς ψάχνουμε, αλλά πρέπει να εκτελέσουμε μια εκτεταμένη παρακολούθηση για να εξαλείψουμε τα ψευδο-θετικά αποτελέσματα, όπως συμβαίνουν πολλές φορές στο υπόβαθρο. Γι αυτό απαιτούνται σημαντικές επίγειες παρατηρήσεις, που γίνονται κυρίως την θερινή σεζόν ".
Αυτό που το τηλεσκόπιο Kepler αναζητά στα αστέρια – στόχους είναι η αυξομείωση της λάμψης τους, διότι αυτό είναι μια ένδειξη ότι ένας ή περισσότεροι πλανήτες περνούν μπροστά τους.
Τον περασμένο μήνα, το Κέπλερ ανακάλυψε 706 αντικείμενα, πιθανώς υποψήφιοι εξωγήινοι κόσμοι. Μεταξύ αυτών των πλανητών, πολλοί φαίνεται να είναι όπως ο δικός μας, μάλλον μικροί και βραχώδεις. Ωστόσο ο David Koch τόνισε ότι «εκτός από 5 πλανήτες που έχουμε δημοσιεύσει, δεν έχουμε ανακοινώσει κάτι άλλο."
Ο Sasselov εξήγησε ότι ακόμη και πριν από την πλήρη επιβεβαίωση, μεταξύ των υποψηφίων οι επιστήμονες βλέπουν στατιστικά ότι οι μικρότεροι σε μέγεθος πλανήτες θα είναι πιο συνηθισμένοι από τους μεγάλου μεγέθους (σαν τον Δία και τον Κρόνο) στο δείγμα που έχουμε.
Δεδομένου ότι οι επιστήμονες ελπίζουν ότι κάποια μέρα θα βρουν έναν πλανήτη που να μπορεί να υποστηρίξει τη ζωή ακριβώς όπως η Γη, τα ευρήματα του Kepler είναι μάλλον ενθαρρυντικά, έστω και αν οι περισσότεροι πλανήτες ήταν αέριοι γιγάντιοι πλανήτες.
Σύμφωνα με στελέχη της ΝΑSΑ, το Κέπλερ θα καταφέρει κατά τα επόμενα δύο έτη να εντοπίσει περίπου 60 πλανήτες όπου θα επικρατούν συνθήκες που ευνοούν την ανάπτυξη ζωής. Το Κέπλερ διαθέτει τα πλέον προηγμένα όργανα παρατήρησης τα οποία στοχεύουν σε περιοχές κοντινές στο ηλιακό μας σύστημα με στόχο τον εντοπισμό πλανητών με μέγεθος και κυρίως συνθήκες παρόμοιες με αυτές της Γης. Οι προηγμένες δυνατότητές του επιτρέπουν στο τηλεσκόπιο να παρατηρεί 100.000 πλανήτες και αστέρια την ίδια στιγμή.

Η Θάλασσα Aράλη συρρικνώθηκε σε ποσοστό 90% !!! H λίμνη Aράλη αποκαλούνταν και «Θάλασσα των Nησιών», αφού πριν από τη δραματική της συρρίκνωση είχε περισσότερα από 1.500 νησιά. Σήμερα την έκτασή της καταλαμβάνει η έρημος Aραλ Kαρακούμ!

Η Θάλασσα aράλη συρρικνώθηκε σε ποσοστό 90% !!!

H λίμνη Aράλη αποκαλούνταν και «Θάλασσα των Nησιών», αφού πριν από τη δραματική της συρρίκνωση είχε περισσότερα από 1.500 νησιά. Σήμερα την έκτασή της καταλαμβάνει η έρημος Aραλ Kαρακούμ!


Μπορεί κάποτε να ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη του κόσμου, έχοντας το μισό μέγεθος της Aγγλίας, αλλά η Θάλασσα της Aράλης στην κεντρική Aσία έχει πλέον συρρικνωθεί κατά 90% μέσα στα τελευταία 50 χρόνια, ενώ το 75% της επιφάνειάς της εξατμίστηκε, γεγονός που έχει περιγραφεί ως μία από τις πιο συγκλονιστικές περιβαλλοντικές καταστροφές στον πλανήτη. H λίμνη Aράλη αποκαλούνταν και «Θάλασσα των Nησιών», αφού πριν από τη δραματική της συρρίκνωση είχε περισσότερα από 1.500 νησιά. Σήμερα την έκτασή της καταλαμβάνει η έρημος Aραλ Kαρακούμ, της οποίας το έδαφος αποτελείται από αλάτι, χημικές ουσίες και απόβλητα.
H λίμνη Aράλη, στα σύνορα Oυζμπεκιστάν και Kαζακστάν, έχει σχεδόν αποξηρανθεί όταν, από τη δεκαετία του ‘60, εκτράπηκαν οι ποταμοί που την τροφοδοτούσαν, εξαιτίας ενός σοβιετικού προγράμματος το οποίο ώθησε την παραγωγή βαμβακιού σε μια άγονη περιοχή. Tο 1963, η επιφάνεια της λίμνης κάλυπτε 66.100 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με ένα μέσο βάθος 16 μέτρων και ένα μέγιστο 68 μέτρων. H αλατότητά της έφτανε το 1%. Mέχρι το 1987, 27.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα του άλλοτε πυθμένα της Aράλης μετατράπηκαν σε στεριά, το βάθος είχε μειωθεί κατά 14 μέτρα και η αλατότητα διπλασιάστηκε.


Mέχρι το 1997 είχε συρρικνωθεί το 10% του αρχικού μεγέθους της λίμνης και είχε χωριστεί στα δύο.
ΑλμυρήΣτα νότια η Mεγάλη Aράλη, που αποτελείται από δύο λίμνες και το μεγαλύτερο τμήμα της βρίσκεται στο Oυζμπεκιστάν, έχει τέτοια αλμυρότητα που κανένα ψάρι δεν μπορεί να ζήσει σε αυτή. Στα βόρεια διαμορφώθηκε η Mικρή Aράλη, με κάπως λιγότερη αλμυρότητα, εξαιτίας της εισροής μικρών ποσοτήτων νερού από τον ποταμό Σιρ Nτάρια, ενός εκ των δύο κύριων ποταμών που τροφοδοτούσαν την αρχική λίμνη.H δραματική συρρίκνωση της Aράλης κατέστρεψε τη άλλοτε ισχυρή αλιευτική οικονομία και τα αλιευτικά πλοία προσάραξαν εγκλωβισμένα στον αμμώδη πυθμένα της. H εξάτμιση της θάλασσας έχει αφήσει στρώματα ιδιαίτερα αλατισμένης άμμου, την οποία οι άνεμοι μπορούν να μεταφέρουν πολύ μακριά, μέχρι την Σκανδιναβία και την Iαπωνία, επιβαρύνοντας ανθρώπους με προβλήματα υγείας.
Αλατισμένη άμμοςYπολογίζεται ότι περίπου 200.000 τόνοι της αλατισμένης άμμου μεταφέρονται από τους ανέμους καθημερινά, σε μια ακτίνα 300 χιλιομέτρων. Aυτή η ιδιότυπη ρύπανση μειώνει τις διαθέσιμες γεωργικές εκτάσεις, καταστρέφει τα λιβάδια, και δημιουργεί έλλειψη της χορτονομής για τα κατοικίδια ζώα.
Φωτογραφίες του δορυφόρου Envisat , δείχνουν ότι η ανθρώπινη παρέμβαση συνεχίζει το καταστροφικό της έργο, καθώς από το 2006 έως το 2009 η ανατολική Mεγάλη Aράλη έχει απολέσει το 80% του υδάτινου όγκου της. Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι έως το 2020 οι δύο λίμνες που αποτελούν τη Mεγάλη Aράλη, θα έχουν εξαφανιστεί τελείως.
Στην πόλη Mουνιάκ υπάρχει αποβάθρα στην έρημο... 
H κατασκευή των καναλιών άρδευσης που σήμαναν το τέλος της Aράλης ξεκίνησε στη δεκαετία του ‘40 και μέχρι το 1960 έως και 60 κυβικά χιλιόμετρα του νερού εκτρέπονταν προς τις καλλιέργειες ετησίως. Aυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δραματική πτώση της στάθμης του νερού της Aράλης. H επιδίωξη της Σοβιετικής Eνωσης να αναπτυχθούν τεράστιες φυτείες βαμβακιού είναι υπεύθυνη για τον θάνατο της Aράλης.
Tο βαμβάκι παραμένει η κύρια πηγή εισοδήματος για πολλές πρόσφατα ανεξάρτητες δημοκρατίες. Στην περιοχή βρέθηκε πρόσφατα ο Γενικός Γραμματέας του OHE, Mπαν Kι-Mουν, ο οποίος προέτρεψε τους ηγέτες της Kεντρικής Aσίας να εντείνουν τις προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος.
O ίδιος βρέθηκε στην πόλη Mουνιάκ του Oυζμπεκιστάν όπου κάποτε υπήρχε αποβάθρα, μπροστά στην οποία σήμερα απλώνεται μια έρημος. «Aπό την αποβάθρα δεν έβλεπα τίποτα, μπορούσα να δω μόνο ένα νεκροταφείο πλοίων. Eίναι σαφώς μία από τις χειρότερες περιβαλλοντικές καταστροφές, στον κόσμο. Eίμαι συγκλονισμένος», ανέφερε. O Mπαν Kι-Mουν και κάλεσε τις κυβερνήσεις των χωρών της Kεντρικής Aσίας να εντείνουν τις προσπάθειες και τη συνεργασία τους για να αποτρέψουν την πλήρη εξαφάνισή της.
Διαβάστε περισσότερα: http://rc-cafe.blogspot.com/2010/07/90.html#ixzz0uj8IkdsQ

Πρόθυμο για συζητήσεις με την ΕΕ το Ιράν

Πρόθυμο για συζητήσεις με την ΕΕ το Ιράν

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου δήλωσε την Κυριακή ότι το Ιράνπερισσότερες πληροφορίες εξέφρασε την προθυμία να έχει συνομιλίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση για το πυρηνικό του πρόγραμμα αμέσως μετά το τέλος του μήνα του Ραμαζανίου, δηλαδή στις αρχές Σεπτεμβρίου.
Μιλώντας πριν την προγραμματισμένη συνάντηση για γεύμα με τους υπουργούς Εξωτερικών του Ιράν Μανουσέρ Μοτακί και της Βραζιλίας Σέλσο Αμορίν, ο Νταβούτογλου δήλωσε ότι η Άγκυρα προσπαθεί να αναβιώσει τις διεθνείς διαπραγματεύσεις το ταχύτερο δυνατόν.
Η Δύση εκφράζει φόβους ότι το Ιράν διαθέτει ένα συγκαλυμμένο πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου για να αναπτύξει τη δυνατότητα παραγωγής πυρηνικών όπλων, ωστόσο η Τεχεράνη διαψεύδει τον ισχυρισμό τονίζοντας ότι χρησιμοποιεί εμπλουτισμένο ουράνιο για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Μάλιστα, η Κάθριν Αστον, υπεύθυνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις διεθνείς σχέσεις, έστειλε τον προηγούμενο μήνα επιστολή στον Σαϊντ Τζαλίλι, επικεφαλής των διαπραγματεύσεων του Ιράν για τα πυρηνικά, για επανάληψη των διαπραγματεύσεων.
«Ο κ. Μοτακί μας διαβεβαίωσε ότι είναι υπέρ μιας συνάντησης αμέσως μετά το Ραμαζάνι. Προφανώς όλα εξαρτώνται ότι τη ροή των εξελίξεων αλλά κατ' αρχήν κανείς δεν είναι αντίθετος σε μια συνάντηση», τόνισε ο Νταβούτογλου.
Επίσης, οι τρεις υπουργοί Εξωτερικών-Νταβούτογλου, Μοτακί και Αμορίν- δήλωσαν ότι συνεχίζουν να πιστεύουν και να στηρίζουν τη συμφωνία που υπεγράφη το Μάιο, για την ανταλλαγή πυρηνικών υλικών ανάμεσα στις τρεις χώρες.

Η Αφροδίτη ήταν κάποτε κατοικήσιμος πλανήτης

Η Αφροδίτη ήταν κάποτε κατοικήσιμος πλανήτης

PATHFINDER


Το Venus Express της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος (ESA) βοηθάει τους πλανητικούς επιστήμονες να ερευνήσουν εάν η Αφροδίτη είχε κάποτε ωκεανούς. Εάν είχε, τότε ενδεχομένως να ήταν ένας κατοικήσιμος πλανήτης, όπως η Γη.
Σήμερα, η Γη και η Αφροδίτη μοιάζουν εντελώς διαφορετικές. Η Γη είναι ένας πλούσιος, και ήπιος κόσμος, που βρίθει από ζωή, ενώ η Αφροδίτη είναι ένας φρικτός πλανήτης, με τη θερμοκρασία επιφάνειας να καίει τα πάντα.
Κάτω όμως από την επιφάνεια, οι δύο πλανήτες έχουν κάποιες χτυπητές ομοιότητες. Είναι σχεδόν πανομοιότυποι σε μέγεθος και σήμερα, χάρη στο Venus Express, οι επιστήμονες μπορούν να δουν και άλλες ομοιότητες.
«Η βασική σύσταση της Αφροδίτης και της Γης είναι παρόμοια,» όπως αναφέρει ο Hakan Svedhem της ESA. Υπάρχει όμως μία διαφορά: η Αφροδίτη έχει ελάχιστο νερό. Εάν το νερό των ωκεανών της Γης μοιραζόταν ισομερώς σε όλη της την επιφάνεια, θα σχηματιζόταν ένα υδάτινο στρώμα βάθους 3 χλμ. Εάν μπορούσαμε να υγροποιήσουμε στην επιφάνειά της την ποσότητα του νερού που εξατμίζεται στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης, τότε θα δημιουργούνταν μία μικρή λίμνη μόλις 3 εκατοστά σε βάθος.
Παρόλα αυτά, υπάρχει μία ακόμα ομοιότητα εδώ μεταξύ των δύο πλανητών. Πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, η Αφροδίτη ενδεχομένως να είχε πολύ περισσότερο νερό. Το Venus Express επιβεβαίωσε πως ο πλανήτης έχασε μεγάλη ποσότητα νερού στο διάστημα. Αυτό συνέβη γιατί η υπεριώδης ακτινοβολία από τον Ήλιο περνάει στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης και διασπά τα μόρια του νερού σε άτομα: δύο υδρογόνα και ένα οξυγόνο, τα οποία στη συνέχεια διαφεύγουν στο διάστημα.
Το Venus Express μέτρησε το βαθμό αυτής της διαφυγής και επιβεβαίωσε πως διαφεύγει σχεδόν το διπλάσιο υδρογόνο σε σύγκριση με το οξυγόνο. Επομένως, οι επιστήμονες πιστεύουν πως πηγή αυτών των διαφυγόντων ιόντων είναι το νερό. Επιπλέον, έδειξε πως μία βαριά μορφή υδρογόνου, που ονομάζεται δευτέριο, εμπλουτίζεται σταδιακά στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας της Αφροδίτης, διότι είναι πιο δύσκολο για το βαρύ υδρογόνο να φύγει από τον πλανήτη.
«Όλα δείχνουν πως υπήρχαν μεγάλες ποσότητες νερού στην Αφροδίτη κατά το παρελθόν,» υποστηρίζει ο Colin Wilson από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Αλλά αυτό δεν σημείνει απαραίτητα πως υπήρχαν ωκεανοί στην επιφάνεια του πλανήτη.
Ο Eric Chassefière, από το Πανεπιστήμιο Paris-Sud της Γαλλίας, ανέπτυξε ένα υπολογιστικό μοντέλο, που δείχνει πως το νερό ήταν σε μεγάλο βαθμό ατμοσφαιρικό και υπήρχε μόνο τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του πλανήτη, όταν η επιφάνειά του ήταν τελείως ρευστή. Καθώς τα μόρια του νερού έσπαγαν σε άτομα με τις ηλιακές ακτίνες και διέφευγαν στο διάστημα, η επακόλουθη πτώση της θερμοκρασίας ενδεχομένως να προκάλεσε τη στερεοποίηση της επιφάνειας.
Εάν η Αφροδίτη είχε κάποτε νερό στην επιφάνειά της, ο πλανήτης ενδεχομένως να βρισκόταν σε μία πρώιμη κατοικήσιμη φάση.
Εάν κάτι τέτοιο αληθεύει, τότε το μοντέλο του Chassefière δεν αποκλείει την πιθανότητα κομήτες, που συγκρούστηκαν στον πλανήτη, να έφεραν περισσότερο νερό μετά την κρυσταλλοποίηση της επιφάνειας και να δημιουργήθηκαν σώματα νερού, στα οποία μπορούσε να σχηματιστεί ζωή.

Προαισθήσεις ((ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΠΟΙΟΙ...............))


Προαισθήσεις για μεγάλες καταστροφές: σκιες που προηγούνται των τραγικών γεγονότων

Μέρος Α’ - H καταστροφή στο Aberfan και άλλες περιπτώσεις


Η καταστροφή στο Aberfan της Ουαλίας
Η καταστροφή στο Aberfan της Ουαλίας
Τα ατυχήματα και οι καταστροφές είναι δυστυχώς ένα κομμάτι της ζωής μας. Επειδή οι καταστροφές επηρεάζουν τόσους πολλούς ανθρώπους, έχουν μελετηθεί με μεγάλη επιμονή. Ωστόσο, κάθε φορά που γίνεται μια μεγάλη καταστροφή εγείρονται τα ίδια ερωτήματα. Πως μπόρεσε κάτι τέτοιο να συμβεί; Θα μπορούσε μήπως να έχει προληφθεί; Γιατί κάποιοι επιβιώνουν και κάποιοι άλλοι όχι; Υπάρχει πράγματι κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τυχαίο ατύχημα, ή υπάρχει ένα κρυμμένο νόημα σε κάθε καταστροφή;
Οπωσδήποτε οι καταστροφές έχουν ερευνηθεί εξονυχιστικά. Και συχνά κάποια έρευνα στο βάθος πιθανότατα θα αποκαλύψει μια κρυφή πλευρά τους. Υπάρχει όμως μια πτυχή των καταστροφών που έχει σε μεγάλο βαθμό αγνοηθεί. Σε κάθε πραγματικά μεγάλη καταστροφή έχουν υπάρξει αναφορές σχετικά με προαισθήσεις που προέβλεψαν την καταστροφή. Εάν αυτές οι προαισθήσεις είναι αληθινές, τότε εγείρονται κάποιες προφανείς ερωτήσεις. Είναι αυτές οι προαισθήσεις ακριβείς; Ποιος τις έχει; Ποιος είναι ο σκοπός τους; Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος που θα μπορούσαμε να τιθασεύσουμε τη δύναμη του ανθρώπινου νου, για να βοηθηθούμε στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστροφών. 

Απ 'ότι φαίνεται η πλειοψηφία των προαισθήσεων είναι προφητικά όνειρα που προβλέπουν καταστροφές. Αυτό εικονογραφείται τέλεια στην παρακάτω περίπτωση. Το 1914, εκατόν είκοσι ναύτες από τη Νέα Γη του Καναδά απομονώθηκαν σε ένα παγόβουνο στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Λόγω της αμέλειας του καπετάνιου του πλοίου και άλλων, η απουσία των εγκαταλειμμένων ανδρών δεν έγινε αισθητή για δυο μέρες και για δυο νύχτες. Όταν τους διέσωσαν, οι περισσότεροι από τους μισούς είχαν πεθάνει. Αυτή ήταν η χειρότερη καταστροφή που χτύπησε την ναυτική κοινωνία στην περιοχή της Νέας Γης για πολλά χρόνια. 

Όμως η καταστροφή αυτή δεν είχε συμβεί χωρίς προειδοποίηση. Ένας από τους 55 επιζώντες ανέφερε αργότερα ένα όνειρό του που είχε δύο βδομάδες πριν από την καταστροφή. Σύμφωνα με την αναφορά του Cassie Brown για το συμβάν: "Ο John Howlet υπέφερε από έναν φριχτό εφιάλτη πριν από βδομάδες. Στο όνειρό του βρισκόταν σε ένα βουνό από πάγο, χαμένος και παγωμένος. Ήταν μόνος του, τρομερά και φοβερά μόνος, αλλά οπουδήποτε και να περιπλανιότανε υπήρχαν θαμπά και ακαθόριστα 'πράγματα' επάνω στον πάγο γύρω από αυτόν, πράγματα χωρίς κάποιο σαφές σχήμα που θα μπορούσε να αναγνωρίσει. Κάποια στιγμή βρέθηκε να περπατάει ανάμεσά τους, χωρίς να μπορεί να βρει το δρόμο του, απορώντας τι ήταν αυτά τα πράγματα που τον τρόμαζαν τόσο πολύ. Στο όνειρό του μετρούσε, μετρούσε, μετρούσε... Μετρούσε ακόμα τις λευκές μορφές μέχρι που ξύπνησε τρεμάμενος και με φοβερή κατάθλιψη. " 

Δυστυχώς το όνειρο δεν ήταν αρκετό για να τον κάνει να μην συμμετάσχει στο πλήρωμα του καραβιού, τα περισσότερα μέλη του οποίου θα πέθαιναν μέσα σε λίγες ημέρες. Και μόνο μετά από το τραγικό συμβάν μπόρεσε να αναγνωρίσει τις λευκές θολές μορφές και το τι πραγματικά αντιπροσώπευαν: σώματα καλυμμένα με χιόνι. 

Στην ιδανική περίπτωση μια προαίσθηση θα έπρεπε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προλάβει και να αποτρέψει μια καταστροφή. Η παρακάτω περίπτωση αποτελεί ένα καλό παράδειγμα σχετικά με κάποιον που μπόρεσε να χρησιμοποιήσει μία προαίσθησή του με θετικό τρόπο. 

Στις 7 Μαΐου του 1915 το βρετανικό υπερπολυτελές πλοίο Lusitania βυθίστηκε από μία γερμανική τορπίλη, προκαλώντας το θάνατο σχεδόν 1200 ανθρώπων. Από πολλές απόψεις η καταστροφή ήταν αναμενόμενη. Πρώτον, υπήρχε πολεμική κατάσταση μεταξύ της Γερμανίας και της Αγγλίας. Δεύτερον, είχαν υπάρξει πολλές διαφημίσεις της γερμανικής πρεσβείας σε μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες, που προειδοποιούσαν ότι οι ταξιδιώτες που θα διέσχιζαν τον Ατλαντικό το έκαναν με δικό τους ρίσκο. 

Παρ' όλα αυτά, η γνώμη που υπερίσχυε στον κόσμο ήταν πως οι γερμανοί δε θα έκαναν επίθεση σε ένα επιβατικό πλοίο. Δυστυχώς είχαν άδικο και πολλοί άνθρωποι πνίγηκαν. Και στην περίπτωση αυτή είχαν αναφερθεί κάποιες προαισθήσεις. Μία επιβάτης, την ώρα που είδε το πλοίο για πρώτη φορά, ένιωσε εξαιρετικά άβολα και αδιάθετα και ανησύχησε για την ασφάλειά της. Επίσης, τη μέρα πριν από την αναχώρηση η μασκότ του πλοίου, μία μικρή μαύρη γάτα, εγκατέλειψε το πλοίο κάνοντας πολλούς ανθρώπους του πληρώματος να χαρακτηρίσουν το γεγονός ως κακό οιωνό. Ωστόσο, η πιο ισχυρή προαίσθηση προήλθε από τον επιτυχημένο έμπορο υποδημάτων Edward Bowen από τη Βοστόνη της Μασαχουσέτης. Ο Bowen είχε κλείσει εισιτήριο για το Lusitania, αλλά τη μέρα πριν την αναχώρηση έγινε ανεξήγητα ανήσυχος. Ακύρωσε το εισιτήριο. Αργότερα είπε στους φίλους του: "Δημιουργήθηκε ένα αίσθημα μέσα μου, ότι κάτι επρόκειτο να συμβεί στο Lusitania. Το συζήτησα με τη σύζυγό μου και αποφασίσαμε να ακυρώσουμε τα εισιτήριά μας, παρόλο που είχα μια σημαντική επαγγελματική συνάντηση στο Λονδίνο. " 

Ίσως μία από τις πιο επαληθευμένες και πιο φημισμένες περιπτώσεις προαίσθησης πριν από καταστροφή σχετίζεται με τα τραγικά γεγονότα της 21ης Οκτωβρίου του 1966 στο Άμπερφαν της Ουαλίας. Τη μέρα εκείνη 116 παιδιά και 28 ενήλικοι σκοτώθηκαν όταν κατέρρευσε ένα μεγάλο βουνό από κάρβουνο και έθαψε μία μικρή περιοχή της πόλης, μαζί με ένα δημοτικό σχολείο που ήταν γεμάτο με παιδιά. Η καταστροφή έπληξε σχεδόν κάθε οικογένεια στην πόλη και εξολόθρεψε μια ολόκληρη γενιά παιδιών της πόλης. Ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή που είχε ποτέ πλήξει το Άμπερφαν. 

Μετά την καταστροφή, άρχισαν να εμφανίζονται αναφορές για προαισθήσεις σχετικά με το γεγονός. Η μητέρα ενός από τους αποθανόντες μαθητές ανέφερε ότι ο δεκάχρονος γιος της, που είχε πεθάνει στην καταστροφή, είχε ένα όνειρο την προηγούμενη ημέρα, που προέβλεπε το συμβάν. Το παιδί είχε πει στη μητέρα του: "Είδα στον ύπνο μου πως πήγα στο σχολείο, αλλά δεν υπήρχε σχολείο. Κάτι μαύρο το είχε σκεπάσει ολόκληρο." Μία βδομάδα πριν, ο Alexander Venn είχε μια δυνατή προαίσθηση ότι θα γινόταν μία μεγάλη καταστροφή που είχε σχέση με κάρβουνο. Είπε στη γυναίκα του, "κάτι τρομερό πρόκειται να συμβεί και δε θα είναι μακριά από εδώ." 

Οι αναφορές για προαισθήσεις είχαν έρθει από όλη την Ουαλία και την Αγγλία. Μία γυναίκα είχε έναν εφιάλτη ότι πνιγόταν σε μια βαθιά 'μαυρίλα'. Κάποιος άλλος ονειρεύτηκε ένα μικρό παιδί που είχε θαφτεί από μια μεγάλη καθίζηση του εδάφους. Κάποιος είδε καθαρά ένα σχολείο να είναι θαμμένο από έναν σωρό κάρβουνου και σωστικά συνεργεία που προσπαθούσαν να ξεθάψουν τους επιζώντες. Μία γυναίκα ξύπνησε από έναν εφιάλτη, όπου είχε δει πως την είχαν θάψει ζωντανή. 

Το πρωί της καταστροφής η κυρία Sybil Brown ξύπνησε από ένα όνειρο στο οποίο είδε παιδιά να απειλούνται από μία μεγάλη 'μαύρη κυματιστή μάζα'. Πιθανότατα η πιο καθαρή προαίσθηση ήταν αυτή ενός άντρα από την βορειοδυτική Αγγλία που ισχυρίστηκε πως τη νύχτα πριν από την καταστροφή, είδε ένα όνειρο που αποτελούνταν μόνο από γράμματα που εμφανίζονταν με εκτυφλωτικό φως, A-B-E-R-F-A-N. Τη δεδομένη στιγμή το όνειρο δεν είχε κάποιο νόημα γι' αυτόν. Μετά από ώρες ανακάλυψε με φρίκη τη σημασία του...
Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των αναφερθέντων προαισθήσεων, τρεις διαφορετικοί ανεξάρτητοι οργανισμοί συνέταξαν μία έρευνα για τις προαισθήσεις. Στο τέλος συνδέθηκαν οι τρεις μελέτες και το αποτέλεσμα έδειξε ότι υπήρξαν πάνω από 24 ξεχωριστά επεισόδια προαίσθησης για την καταστροφή στο Aberfan. Ο λονδρέζος ψυχίατρος J.C. Barker ηγήθηκε της έρευνας. Στα συμπεράσματά του έγραψε ότι "έχει έρθει πλέον ο καιρός που θα πρέπει να δούμε κατά πρόσωπο τις προσπάθειες απόδειξης ή απόρριψης του φαινομένου των προαισθήσεων. Θα πρέπει να βρούμε έναν κοινό τόπο συνεργασίας και να διευκολύνουμε την έρευνα ώστε να προλάβουμε μελλοντικές καταστροφές." Ο Δρ. Barker έκανε ακριβώς αυτό, ιδρύοντας το Βρετανικό Γραφείο Προαισθήσεων. Για την ώρα ωστόσο, το γραφείο δεν έχει ακόμα καταφέρει να προλάβει καμία καταστροφή, αν και είχαν κάποιες περιορισμένες επιτυχίες στην πρόβλεψή τους. 

Προαισθήσεις για μεγάλες καταστροφές: Τιτανικός

Μέρος Β’ - Η περίπτωση του Τιτανικού


Η νουβέλα Futility
Τα ατυχήματα και οι καταστροφές είναι δυστυχώς ένα κομμάτι της ζωής μας. Επειδή οι καταστροφές επηρεάζουν τόσους πολλούς ανθρώπους, έχουν μελετηθεί με μεγάλη επιμονή. Ωστόσο, κάθε φορά που γίνεται μια μεγάλη καταστροφή εγείρονται τα ίδια ερωτήματα. Πως μπόρεσε κάτι τέτοιο να συμβεί; Θα μπορούσε μήπως να έχει προληφθεί; Γιατί κάποιοι επιβιώνουν και κάποιοι άλλοι όχι; Υπάρχει πράγματι κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τυχαίο ατύχημα, ή υπάρχει ένα κρυμμένο νόημα σε κάθε καταστροφή;
Το ναυάγιο του Τιτανικού παραμένει το πιο διάσημο ναυάγιο όλων των εποχών. Δεν εκπλήσσει επίσης το γεγονός, ότι αντιπροσωπεύει την ισχυρότερη περίπτωση ακριβών προαισθήσεων για μια καταστροφή. 

Η ιστορία του Τιτανικού είναι αρκετά γνωστή. Στις 14 Απριλίου του 1912, ο Τιτανικός χτύπησε επάνω σε ένα παγόβουνο και βούλιαξε στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, παίρνοντας μαζί του πάνω από 1500 ζωές. Η έλλειψη επαρκών σωστικών λέμβων έχει συχνά θεωρηθεί ως η κυριότερη αιτία για τον μεγάλο αριθμό σε απώλειες ζωών, οι ειδικοί ωστόσο ισχυρίζονται ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι λόγοι που ευθύνονται για το τραγικό γεγονός, συμπεριλαμβάνοντας οτιδήποτε από κακή κατασκευή των στεγανών θαλάμων, μέχρι και την αποτυχία στο να δοθεί προσοχή σε πολυάριθμες προειδοποιήσεις σχετικά με την ύπαρξη παγόβουνων στην περιοχή. Αυτό όμως που είναι σημαντικό εδώ, είναι ο τεράστιος αριθμός προαισθήσεων που είχαν προβλέψει την καταστροφή. 

Πιθανόν η πρώτη προαίσθηση προέρχεται από τον συγγραφέα Morgan Robertson, που δημοσίευσε το 1898 μία νουβέλα για ένα ναυάγιο. Παρόλο που αυτό είχε γίνει 14 χρόνια πριν από το ναυάγιο του Τιτανικού, η νουβέλα που λεγόταν 'Ματαιότητα' (Futility) φαίνεται ότι περιέγραφε με ακρίβεια της καταστροφή του Τιτανικού. Ο αριθμός των ομοιοτήτων πάει πολύ πιο πέρα από τη σύμπτωση. Στη νουβέλα το πλοίο λεγόταν 'Τιτάνας' (Titan). Είχε το ίδιο μέγεθος με τον Τιτανικό και μετέφερε τον ίδιο αριθμό επιβατών. Στη νουβέλα, το πλοίο επίσης χτύπησε επάνω σε ένα παγόβουνο στον Βόρειο Ατλαντικό στα μέσα του Απρίλη και βυθίστηκε με απώλεια πάνω από τους μισούς επιβάτες εξαιτίας της ύπαρξης πολύ λίγων σωστικών λέμβων. Η κατασκευή του Τιτανικού ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου του 1909 από τους Harland και Wolff, ενώ η ιδέα για την κατασκευή ενός μεγάλου υπερπολυτελούς πλοίου υπήρχε από το 1907, αρκετά χρόνια δηλαδή μετά από τη συγγραφή της περίφημης νουβέλας. 

Ένας άλλος συγγραφέας, ο W.T. Stead, έγραψε πολυάριθμες ιστορίες και άρθρα στα οποία προέβλεπε ότι ένα τεράστιο υπερωκεάνιο γραμμής θα βυθιζόταν με απώλειες πάνω από το ήμισυ των επιβατών και πάλι λόγω έλλειψης επαρκών σωστικών λέμβων. Ο Stead ενδιαφερόταν επίσης για ψυχικούς (μέντιουμ) και κατέγραψε τις επισκέψεις του σ΄ αυτούς. Είχε λάβει τρεις ξεχωριστές προειδοποιήσεις που μπορούν εύκολα να συνδεθούν με την καταστροφή του Τιτανικού. Η μία από αυτές ήταν ότι "το ταξίδι θα ήταν επικίνδυνο τον μήνα Απρίλη του 1912". Κάποιος άλλος του είχε πει ότι θα εμπλεκόταν "στα μέσα μιας καταστροφής που σχετιζόταν με νερό" η οποία θα αφορούσε το θάνατο περισσότερων από 1500 ανθρώπων. Ένας κληρικός, όταν άκουσε για την κατασκευή του Τιτανικού, επηρεάστηκε τόσο πολύ από τα προαισθήματά του, που έγραψε στον Stead μία πρόβλεψη ότι ο Τιτανικός επρόκειτο να βυθιστεί. Παρ' όλες αυτές τις προειδοποιήσεις, ο Stead πήρε εισιτήριο στον Τιτανικό και πέθανε στην καταστροφή. 

Αρκετοί άνθρωποι όμως έλαβαν στα σοβαρά τις προαισθήσεις τους και ακύρωσαν τα εισιτήριά τους. Ο δεύτερος μηχανικός Colin MacDonald αρνήθηκε τη θέση του στον Τιτανικό, εξαιτίας μίας αίσθησης ότι κρεμόταν μία απειλή καταστροφής πάνω από αυτόν. Ακόμα και μερικοί από τους πλούσιους και διάσημους επιβάτες είχαν νιώσει κάπως περίεργα. Οι J.P. Morgan και Vanderbilt ακύρωσαν και οι δύο τα εισιτήριά τους, επικαλούμενοι του δεισιδαιμονικού φόβου που είχαν στο να κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι με ένα κατασκευασμένο πλοίο. 

Ένας άλλος άνθρωπος που ήταν μέλος του πληρώματος έλαβε επίσης μια προειδοποίηση, αλλά απέτυχε να αντιδράσει σ' αυτήν αποτελεσματικά. Ο Luigi Gatti, μάνατζερ του ελεγκτικού γραφείου του Τιτανικού, υπέγραψε για τον Τιτανικό, παρά το γεγονός ότι η γυναίκα του ήταν αντίθετη με την ιδέα. Είχε μία προαίσθηση σχετικά με τη δουλειά του συζύγου της στο τεράστιο πλοίο και ένιωθε παράξενα σχετικά μ' αυτό. 

Μία από τις πιο δραματικές προαισθήσεις έλαβε χώρα όταν ο Τιτανικός πέρναγε από το Isle of Wight της Αγγλίας. Εκατοντάδες άνθρωποι είχαν στηθεί στην ακτή για να δουν το μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου. Μεταξύ αυτών ήταν η οικογένεια Marshall, που στην αρχή είχαν ενθουσιαστεί στη θέα του τεράστιου πλοίου. Μετά, ξαφνικά, η κυρία Marshall άρχισε να φωνάζει με τρόμο: "Θα βυθιστεί! Αυτό το πλοίο πρόκειται να βυθιστεί! Κάντε κάτι! Είσαστε τόσο τυφλοί που θα τους αφήσετε να πνιγούν; Σώστε τους! Σώστε τους!!" 

Μία από τις πιο δραματικές περιπτώσεις προαισθήσεων συνέβη κατά τη διάρκεια των τελευταίων στιγμών της καταστροφής. Ο αξιωματικός Archibald Gracie δεν μπορούσε να βρει κάποια θέση στη σωστική λέμβο και είχε πέσει στα παγωμένα νερά καθώς το πλοίο βυθιζόταν. Όπως λέει, "ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή, που ξεφύτρωσε μέσα μου η σκέψη πως είχα έρθει μπροστά στην τελευταία στιγμή της ζωής μου. Ήθελα να εξηγήσω το πώς πέθανα στους αγαπημένους μου στο σπίτι. Καθώς κολυμπούσα κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού, προσευχήθηκα το πνεύμα μου να μπορούσε να πάει σε κείνους και να τους πει, 'Αντίο, ώσπου να ξανασυναντηθούμε στον Παράδεισο'... Σκέφτηκα πως εάν προσευχόμουν αρκετά έντονα, αυτή η τελευταία μου ευχή για επικοινωνία με τη γυναίκα και την κόρη μου, θα είχε αντίκρισμα. 

Εντωμεταξύ, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, εκατοντάδες μίλια μακριά στην πόλη της Νέας Υόρκης, η γυναίκα του είχε μια ξαφνική προαίσθηση. Όπως αφηγείται η ίδια, "ήμουν στο δωμάτιό μου στο σπίτι της αδελφής μου, την οποία είχα επισκεφτεί, στη Νέα Υόρκη. Αφού είχα αποσυρθεί και χωρίς να μπορώ να ξεκουραστώ, ρώτησα τον εαυτό μου αρκετές φορές για το τι ήταν αυτό που ένιωθα και που με εμπόδιζε να κοιμηθώ, κάτι που τόσο πολύ ήθελα. 'Τι σημασία έχει;' Μουρμούρισα. Μία φωνή φάνηκε να μου απαντάει, 'Πέσε στα γόνατα και προσευχήσου'. Αμέσως υπάκουσα παίρνοντας το βιβλίο προσευχών στα χέρια μου, το οποίο κατά τύχη άνοιξε στην προσευχή, 'Γι' αυτούς στη Θάλασσα'. Τότε άστραψε μια σκέψη στο μυαλό μου, 'ο Archie προσεύχεται για μένα'". 

Σαν από θαύμα, ο αξιωματικός Gracie τα κατάφερε και ανέβηκε επάνω σε μια σωστική λέμβο, επιβιώνοντας της καταστροφής. Πιστεύει πως ένας αριθμός εκπληκτικών συμπτώσεων του επέτρεψε να επιβιώσει από αυτή τη δοκιμασία. 

Αργότερα, ερευνητές ασχολήθηκαν με τον τεράστιο αριθμό των προαισθήσεων, που ξεπερνούσαν σε αριθμό, σύμφωνα με κάποιες αναφορές, τις 50. Παρολαυτά, κάποιοι ερευνητές που είναι περισσότερο σκεπτικιστές, αφού απέκλεισαν περιπτώσεις όπως τα ασαφή προμηνύματα και τις μαρτυρίες που αναφέρθηκαν αφότου συνέβη το γεγονός, κατέληξαν στον εξίσου εντυπωσιακό αριθμό 19 περιπτώσεων προαίσθησης. Μόνο οι παράλογα σκεπτικιστές θα μπορούσαν να αρνηθούν την ύπαρξη κάποιων προαισθητικών προειδοποιήσεων της καταστροφής εκείνης. 

Είμαστε πια στο στάδιο να προχωρήσουμε πέρα από τον σκεπτικισμό. Οι σημαντικότερες από τις περιπτώσεις θα έπρεπε να αποκλείσουν κάθε αμφισβήτηση του γεγονότος των προαισθήσεων. Το να χαρακτηρίζονται όλες σαν ψεύτικες, δεν είναι μόνο παράλογο, αλλά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και αντιεπιστημονικό. 

Η ίδρυση του Βρετανικού Γραφείου Προαισθήσεων (και αργότερα ενός παράλληλου γραφείου στις Ηνωμένες Πολιτείες) είναι φανερά ένα μεγάλο βήμα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι δε γνωρίζουν καν αυτούς τους οργανισμούς και δεν μπορούν να βοηθήσουν σε μια επιτυχή πρόβλεψη μιας καταστροφής. 

Για τον περισσότερο κόσμο, η διαφορά μεταξύ ενός φόβου και μιας προαίσθησης, είναι πως ο φόβος είναι αόριστος και καθόλου ασυνήθιστος. Οι προαισθήσεις από την άλλη μεριά, φαίνεται ότι εμφανίζονται αυθόρμητα και συχνά με μεγάλη ισχύ και καθαρότητα. Στην ουσία, το πρόβλημα για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι το να αναγνωρίσουν μια προαίσθηση, αλλά να ενεργήσουν σύμφωνα μ' αυτή. Πάνω από όλα, οι προαισθήσεις για καταστροφές αντιπροσωπεύουν μία υψηλότερη εγρήγορση απέναντι στα γεγονότα που συνήθως γίνονται χωρίς να μπορεί να υπάρξει έλεγχος. Δεν είναι απλά σημαντικό να προσπαθήσουμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα γι΄ αυτές, κάποιες φορές είναι πραγματικά ζήτημα ζωής και θανάτου.

Πλοίο - φάντασμα στα θεμέλια των Δίδυμων Πύργων

Πλοίο - φάντασμα στα θεμέλια των Δίδυμων Πύργων

Ο σκελετός ενός πλοίου ηλικίας τουλάχιστον 200 ετών ανακαλύφθηκε στο «σημείο μηδέν» των Δίδυμων Πύργων. 

Ο σκελετός ενός πλοίου ηλικίας τουλάχιστον 200 ετών ανακαλύφθηκε δίπλα στο «σημείο μηδέν» των Δίδυμων Πύργων, κάτω από την πρόσχωση που είχε δημιουργήσει την περιοχή του Μπάτερι Παρκπάνω στον ποταμό Χάντσον.
Την ανακάλυψη έκαναν τυχαία, το πρωί της Τρίτης, τα συνεργεία που εργάζονται στο υπόγειο σύστημα ασφαλείας οχημάτων του υπό ανέγερση Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου.
Έκπληκτοι οι εργάτες αντελήφθησαν ότι οι «γεωμετρικά» τοποθετημένες ξύλινες σανίδες που ξεπρόβαλλαν μέσα από την αλμυρισμένη και γεμάτη κοχύλια, μαύρη, παχιά λάσπη, έμοιαζαν πολύ με τα πλαϊνά πλοίου.Προς στιγμήν οι ειδικοί αμφιταλαντεύθηκαν. Γρήγορα όμως κατέληξαν ότι αυτά τα περίεργα απομεινάρια παρέπεμπαν σε κάτι πολύ διαφορετικό από τις ξύλινες προβλήτες που χρησιμοποιούσαν οι έμποροι περασμένων αιώνων για να εκμεταλλευθούν κάθε σπιθαμή γης και θαλάσσης στο νοτιότερο -και διαχρονικώς ακριβότερο άκρο- του Μανχάταν: «Η διάταξη των ξύλων ήταν τόσο τέλεια που δεν άφηνε αμφιβολίες ότι το εύρημα αποτελούσε κουφάρι πλοίου», δήλωσε στους New York Times ο Μάϊκλ Παπαλάρντο (Michael Pappalardo), ένας από τους αρχαιολόγους που έχουν αναλάβει την ιστορική τεκμηρίωση των ευρημάτων.


Πλοίο - φάντασμα στα θεμέλια των Δίδυμων Πύργων

Πλοίο - φάντασμα στα θεμέλια των Δίδυμων Πύργων





Την Τετάρτη, και ενώ η εκσκαφή είχε τραπεί πλέον σε ανασκαφή, κάθε αμφιβολία - ειδικών τε και ανειδικεύτων- είχε διασκεδασθεί: ένας ξύλινος, καλοσχηματισμένος και δεκάμετρος σκελετός είχε αναφανεί πλήρης στην επιφάνεια.
Η έκταση όπου βρέθηκε το πλοίο, μέχρι τη δεκαετία του '70 ήταν ποτάμι,αλλά μετατράπηκε σε στεριά από το χώμα της εκσκαφής των θεμελίων του Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου, δημιουργώντας την περιοχή Μπάτερι Παρκ.
Οι ειδικοί τοποθετούν τη ναυπήγηση του πλοίου από τα μέσα έως τα τέλη του 18ου αιώνα και λένε ότι το κουφάρι του δεν φαίνεται να έχει υποστεί ανθρώπινες αλλοιώσεις τα τελευταία 200 χρόνια. Για του λόγου το αληθές,έχουν στείλει δείγματα ξύλου σε ειδικά εργαστήρια δενδρολογίας, τα οποία μπορούν εκτιμήσουν με ακρίβεια την ηλικία του ευρήματος, χρονολογώντας τους δακτυλίους του δέντρου από το οποίο είχε κατασκευαστεί.
Αργότερα, ένα μέτρο πιο μακριά από τον σκελετό βρέθηκε και μια άγκυρα βάρους 45 κιλών, αλλά οι επιστήμονες δεν είναι ακόμη σίγουροι ότι ανήκε στο ίδιο πλοίο. Ολόγυρα, η περιοχή είναι διάσπαρτη από ίχνη ανθρώπινης παρουσίας και κυρίως από δερμάτινες σόλες παπουτσιών, χωρίς ακόμα να υπάρχει εξήγηση γι' αυτό.
Όπως λέει ο Μπράουερ, ένας ιστορικός ειδικευμένος στη ναυσιπλοΐα, το συγκεκριμένο σκάφος πρέπει να ήταν ποντοπόρο και να είχε διαπλεύσει την Καραϊβική, καθώς στην ξυλεία του έχουν διεισδύσει μικροί θαλάσσιοι οργανισμοί του 18ου αιώνα.
Οι ρομαντικοί Νεοϋορκέζοι της υπόθεσης ήδη φαντασιώνουν μία όμορφη σκούνα να διασχίζει τον ποταμό Χάντσον έχοντας για φόντο την Αγία Τριάδα, την ιστορική εκκλησία με τις 23 καμπάνες που κάποτε ήταν το υψηλότερο (86 μέτρα) κτίσμα του Μανχάταν.
Οι αρχαιολόγοι, από την πλευρά τους, ενδιαφέρονται περισσότερο να βεβαιωθούν ποια είναι η πλώρη και ποια η πρύμνη του σκάφους. Δηλώνουν σίγουροι ότι αυτό ήταν τρεις φορές μεγαλύτερο του ανευρεθέντος και τώρα προσπαθούν να το ανασύρουν σκάβοντας προσεκτικά με τα χέρια, καθώς το ξύλο του είναι πολύ ευπαθές.
Τα νέα της ανακάλυψης, συνδυασμένα με το ιστορικό και συναισθηματικό φορτίο της τοποθεσίας, ταξίδεψαν αστραπιαία σε όλη την πόλη. Επί τόπου έσπευσαν ειδικοί, αρχαιολόγοι, επίσημοι, αξιωματούχοι κι άλλοι ένα σωρό. Όχι μόνο για αυτό καθ’ αυτό το εύρημα αλλά και επειδή το πλοίο - φάντασμα κινδύνευε γρήγορα να εξαφανισθεί: εγκαταλείποντας την μακραίωνη φωλιά του και εκτιθέμενο στις συνθήκες της ατμόσφαιρας, το ξύλο άρχισε γοργά να αποδομείται, είπε ο αρχαιολόγος Νταγκ Μακέι, κι ευχαρίστησε το Θεό που έστειλε κατακαλόκαιρο βροχή στη Νέα Υόρκη διασώζοντας έτσι για την πόλη ένα από τα πιο περίεργα ευρήματα της ιστορίας της.