Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

ΗΠΑ: Έλεγχος στην τροφή & στους οικιακούς κήπους!


ΗΠΑ: Έλεγχος στην τροφή & στους οικιακούς κήπους!


Όταν ψηφίζονται νόμοι ελέγχου της τροφής και του νερού σχεδόν ...
σε όλη την υφήλιο δύο πράγματα που αν δεν τα έχεις απλά δεν ζεις, είναι δύσκολο να μην πιστέψεις, ότι ένα... Παγκόσμιο καθεστώς βρίσκεται καθοδόν, και μάλλον είναι πολύ κοντά μας πλέον.

Οι πολυεθνικές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, περνούν νόμο απαγόρευσης και ωθούν στην πείνα μικρο καλλιεργητές και ιδιώτες, απαγορεύοντας τη διατήρηση και φύτευση σπόρων σε λαχανόκηπους στα σπίτια. Αν κρίνουμε από τη στροφή που έκαναν χιλιάδες νοικοκυριά και εδώ στην Ελλάδα, που λόγω της κρίσης άρχισαν να φυτεύουν είδη πρώτης ανάγκης και λαχανικά ώστε να μπορούν να επιβιώσουν, κατανοούμε και το μέγεθος της απανθρωπιάς των πολυεθνικών που προκειμένου να ελέγξουν την ανθρωπότητα μέσω του ελέγχου της τροφής, προωθούν τέτοιες απαγορευτικές νομοθεσίες. Ο νόμος S510 είναι μόνο ένα μέρος από την προώθηση του λεγόμενου κώδικα αλιμεντάριους.

Σχετικά κείμενα:...

(1) Υπερψηφίστηκε ο αμφιλεγόμενος νόμος S510 για τα τρόφιμα στις ΗΠΑ
Ύστερα από καθυστέρηση ενός έτους η γερουσία ψήφισε σήμερα το αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο «S 510» για την προστασία του καταναλωτικού κοινού και που αφορά στη βιομηχανία τροφίμων στις ΗΠΑ. Το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε με ψήφους 73 ψήφους έναντι 25 και συγκέντρωσε τις θετικές ψήφους τόσο των δημοκρατικών όσο και των ρεπουμπλικάνων.

Αν και το νομοσχέδιο πρέπει να συνδιαμορφωθεί με το αντίστοιχο που ψηφίστηκε από τη βουλή των αντιπροσώπων τον Ιούλιο του 2009 –καθώς στο τελευταίο περιλαμβάνονται αρκετές τελικές διαφοροποιήσεις- εντούτοις η βουλή των αντιπροσώπων πρόκειται μάλλον να δεχθεί το κείμενο του Κογκρέσου. Ο νέος νόμος ουσιαστικά παρέχει πλήρη εξουσία στην αμερικανική υπηρεσία φαρμάκων και τροφίμων (FDA) στις διαδικασίες παραγωγής και διάθεσης τροφίμων στις ΗΠΑ στο περίπου 80% της παραγωγής. Ο νέος νόμος πρόκειται να εστιάσει στην πρόληψη πάσης φύσεως επιδημιών που μπορεί να προκύπτουν στην διαδικασία παραγωγής τροφίμων, στον εντοπισμό τους και την αντιμετώπισή τους.

Κάτω από τις ίδιες προδιαγραφές πρόκειται να ελέγχονται και τα εισαγόμενα τρόφιμα και η FDA θα αποφασίζει εάν αυτά ανταποκρίνονται στις διαδικασίες ασφαλείας παραγωγής που υπόκεινται και τα τρόφιμα που παράγονται στις ΗΠΑ αναγκάζοντας τον οποιοδήποτε προμηθευτή εξωτερικού να υιοθετεί τις ίδιες αυτές προδιαγραφές ασφαλείας. Ο προϋπολογισμός του νέου νόμου πρόκειται να ανέλθει στα 1,4 δις. $.

Οι αντιδράσεις που προκάλεσε το νομοσχέδιο αφορούσαν στα τρόφιμα που παράγονται από μικρούς παραγωγούς τόσο για εμπόριο όσο και για ιδία κατανάλωση, μιλώντας για σενάρια όπου αποσπάσματα της FDA θα συλλάμβαναν τον οποιοδήποτε επιχειρούσε να καλλιεργήσει τα δικά του λαχανικά στον κήπό του. Στο τροποποιημένο κείμενο που ψηφίστηκε από το Κογκρέσο εξαιρέθηκαν από τους νέους κανονισμούς οι παραγωγοί που παράγουν προϊόντα τα οποία τους αποφέρουν μέχρι 500.000 $ ετησίως και τα διαθέτουν σε αποστάσεις όχι μεγαλύτερες των 275 μιλίων από τον τόπο παραγωγής τους.

Παρόλα αυτά στο νόμο περιέχονται συγκεκριμένες δικλείδες ασφαλείας ακόμη και για τους μικρούς παραγωγούς κάτι που ουσιαστικά οδηγεί σε αναίρεση της εξαίρεσης...Αυτό γιατί όσοι θέλουν να εξαιρεθούν πρέπει να εγγραφούν στα μητρώα της FDA, -αλλιώς θα υποστούν νομικές κυρώσεις- ενώ –και κυριότερα- οι μικροί παραγωγοί θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να δέχονται τον έλεγχο της FDA εάν η υπηρεσία διαπιστώσει πως κατά τη διάρκεια παραγωγής των τροφίμων δεν τηρούνται οι διατάξεις του S-510 από τον οποίο υποτίθεται έχουν εξαιρεθεί!

Η FDA έτσι εκτός του ότι καθίσταται το κύριο όργανο στην παραγωγή τροφίμων μπορεί να υπαγορεύει οποιαδήποτε στιγμή το πως παράγονται τα τρόφιμα με ποιες διαδικασίες και με ποια φάρμακα πιθανόν κρίνει ότι πρέπει να εντάσσονται στην διαδικασία της παραγωγής. Ένας νόμος αναμφισβήτητα που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, καθώς είναι πολύ πιθανό να δούμε σύντομα και την ευρωπαϊκή εκδοχή του.

(2) Παγκόσμια Διατροφική Συνωμοσία: Σχέδιο Monsanto - Νόμος S510 (Βίντεο)

Πρόκειται για μία Παγκόσμια Διατροφική Συνωμοσία που έχει βαθειά τις ρίζες της μέσα στην ιστορία δημιουργώντας -με πρόσχημα την καλύτερη υγεία και τη μείωση του κόστους γεωργικής παραγωγής- ένα αποκύημα οικονομικών συμφερόντων με απώτερο σκοπό τον αποδεκατισμό του παγκόσμιου πληθυσμού.

Η πολυεθνική εταιρία γεωργικής βιοτεχνολογίας Mosanto με έδρα στο Creve Coeur στο Missouri της Αμερικής είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός του ζιζανιοκτόνου "glyphosate" γνωστό κι ως "Roundup" και ο μεγαλύτερος παραγωγός γενετικά τροποποιημένων σπόρων στον κόσμο. Η συγκεκριμένη εταιρία παρέχει στο 90% του παγκόσμιου χάρτη την τεχνολογία των γενετικά τροποποιημένων σπόρων προς σπορά δηλαδή των μεταλλαγμένων μετέπειτα τροφών που καταλήγουν στο τραπέζι μας.

Μέχρι το 1999 η περί ου ο λόγος εταιρία χρησιμοποιούσε την ονομαζόμενη "Τεχνολογία Εξολοθρευτής" (δηλαδή φυτά που τροποποιούνται γενετικά για να παράγουν στείρους σπόρους) όπου και... υποσχέθηκε δημόσια να μην την ξαναχρησιμοποιήσει για εμπορικούς σκοπούς. Μετά από αυτό όμως η Mosanto προώθησε ένα νέο ισχυρισμό όπου τώρα πλέον υποστηρίζει πως μπορεί να αναπτύξει με σκοπό να χρησιμοποιήσει τους ονομαζόμενους "αυτοκαταστροφικούς σπόρους".

Τώρα όποιος συνεχίζει να λέει... "ε, και τι μας ενδιαφέρει εμάς αυτό;" ας σκεφτεί γιατί φυτρώνει ο καρκίνος σε σωρεία νέων ανθρώπων, και να μην ανησυχήσει αν φωσφωρίζει το βράδυ όταν σβήνει τα φώτα.


Διαβάστε περισσότερα: 24ωρο: ΗΠΑ: Έλεγχος στην τροφή & στους οικιακούς κήπους! http://24wro.blogspot.com/2013/01/blog-post_7547.html#ixzz2HDlPx9Eo

H μέθοδος ομογενοποίησης του παγκόσμιου πληθυσμού


H μέθοδος ομογενοποίησης του παγκόσμιου πληθυσμού

Του Λιακόπουλου Δημοσθένη
Πώς θα ομογενοποιηθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός;
Πώς όλοι θα σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, πώς θα πιστεύουν όλοι τα ίδια πράγματα, πώς στο ίδιο ερέθισμα ο πλανήτης θα ενεργεί με τον τρόπο, που θέλουν οι παγκοσμιοποιητές;
Απλώς, όλοι οι άνθρωποι εκπαιδεύονταν, εκπαιδεύονται και θα συνεχίσουν να εκπαιδεύονται.
Πώς;
Με τον κινηματογράφο, με την τηλεόραση, με τον τύπο, το διαδίκτυο, κοινώς με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή με τα μέσα - όπως πολλοί τα αποκαλούν - μαζικής παραπληροφόρησης.
Εκτός από αυτά τα μέσα, τα οποία διδάσκουν μικρούς και μεγάλους, υπάρχει, βέβαια, και η επίσημη παιδεία κάθε κράτους. Η παιδεία, όμως, αυτή δεν είναι πλέον η παιδεία της ελεύθερης σκέψης της αρχαίας Ελλάδος. Μιλάμε για μία βιομηχανία της παιδείας, η οποία δεν δίνει σημασία στην ελεύθερη και δημιουργική σκέψη, αλλά θέλει μόνο να δίνει μασημένη τροφή και τεχνοκρατικές γνώσεις επικροτώντας την παπαγαλία. Σαν να μην έφθανε αυτό, τα παιδιά δεν διδάσκονται σε όλον τον κόσμο τα σωστά μαθήματα.
Ποιά θα ήταν τα σωστά;
Μα, η ποίηση, η λογοτεχνία, η ιστορία. Η ιστορία, μάλιστα, παραποιείται, παραχαράζεται και συνήθως δεν διδάσκεται, διότι οι λαοί θα πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν τους. Στο κάτω-κάτω, μην ξεχνάμε ότι τα κράτη-έθνη πρέπει να πεθάνουν και οι ιστορίες τους έχουν γραφεί προ πολλού και παντού με την μορφή της εθνικής ιστορίας. Έτσι, κανείς δεν πρέπει να μαθαίνει την ιστορία του και κανείς, βέβαια, δεν πρέπει να επιθυμεί να την μάθει. Πλην τούτου, διοργανώθηκαν πολλές συγκεντρώσεις υπουργών Παιδείας, η οποία - παρεμπιπτόντως - δεν λέγεται πλέον Εθνική Παιδεία, αλλά απλώς Παιδεία.
Έγιναν λοιπόν, διάφορα μίτινγκς (στην βαρβαρική) υπουργών Παιδείας, σαν αυτό της Πράγας, όπου συμμετείχε και ο τότε Έλληνας Υπουργός. Εκεί, λοιπόν, αποφασίστηκε ότι ξεκινώντας από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, θα πρέπει να δίνονται κοινά ευρωπαϊκά πτυχία, τα οποία θα βασίζονται σε κοινή διδασκαλία σε όλη την Ευρώπη. Εκτός από τα κοινά πτυχία, εκείνο που χρειάζεται είναι η κοινή γλώσσα, η οποία, βέβαια, θα είναι η αγγλική.
Έτσι, όλοι αγγλικά θα πρέπει να ξέρουν και όλοι στα αγγλικά θα πρέπει να συνεννοούνται. Σαν να μην φθάνει αυτό, στους νέους, αλλά και σε εμάς, προωθούνται και πρότυπα πτυσταία, πρότυπα υποκουλτούρας, το γελοίο παρουσιάζεται σαν σοβαρό, το σοβαρό και σωστό παρουσιάζεται σαν οπισθοδρομικό, το οποίο υπό άλλες συνθήκες επ’ ουδενί λόγω θα έπρεπε κανείς να γυρίσει να το κοιτάξει.
Εξάλλου, η συνήθεια του ποτού αρχίζει να γίνεται σταθερή και μόνιμη παντού. Ήδη είδαμε ότι και στην Ελλάδα τουλάχιστον το 80% των μαθητών έχει δοκιμάσει αλκοολούχα σκληρά ποτά και περίπου το 20% των μαθητών είναι γεροί πότες. Το πρόβλημα, όμως, με τα ποτά ωχριά μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα των ναρκωτικών. Τα ναρκωτικά βρίσκονται όχι απλά στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, βρίσκονται έξω από την πόρτα μας, βρίσκονται στις γειτονιές, βρίσκονται και μέσα στα σχολεία.
Στην Αγγλία 3 στους 10 είναι χρήστες σκληρών ναρκωτικών, ενώ 7 στους 10 έχουν δοκιμάσει κάποια ναρκωτική ουσία. Η άκρατη τάση για αχαλίνωτη διασκέδαση σίγουρα ρίχνει και τις άμυνες και των νέων, αλλά και των μεγαλύτερων, απέναντι στη μάστιγα των ναρκωτικών και την λαίλαπα του ποτού. Έτσι, ο μαζοποιημένος άνθρωπος, ο οποίος τελικά θα εμφανιστεί στην παγκόσμια κοινωνία, θα μπορεί να ζει άνετα σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου. Θα μπορούσε να ζει στο Χονγκ Κονγκ, στην Αθήνα, στο Τόκιο, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη πάρα πολύ άνετα.
Διότι, όπου και αν βρίσκεται, θα μπορεί να φάει τις ίδιες τυποποιημένες τροφές σε κάποιο φαστφουντάδικο μιας παγκόσμιας αλυσίδας, να παρακολουθήσει τις ίδιες κινηματογραφικές ταινίες σε κάποιον πολυ-κινηματογράφο μιας επίσης παγκόσμιας αλυσίδας, να πάει να ψωνίσει στο ίδιο σούπερ μάρκετ, το οποίο θα έχει ακόμα και το ίδιο όνομα και την ίδια δομή στους διαδρόμους με τα προϊόντα σε όποια πόλη και να ζει και, βέβαια, θα μπορεί να μιλά στην ίδια γλώσσα, τα αγγλικά απ’ ό,τι φαίνεται μέσα στο πολυεθνικό πλήθος.
Ένα πολυεθνικό πλήθος μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
Μόνο που αυτό είναι πολύ μεγάλη απάτη. Διότι η έννοια του πολυ-πολιτισμού δεν υπάρχει. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πολιτισμός σε μία τέτοια ομογενοποιημένη κοινωνία. Θα υπάρχει μία παγκόσμια υπο-κουλτούρα, ένας παγκόσμιος υπο-πολιτισμός, αφού οι παγκοσμιοποιητές κάθε άλλο παρά πολιτισμένο θέλουν τον άνθρωπο του μέλλοντος.
Στην παγκόσμια ομογενοποιημένη κοινωνία του μέλλοντος θέση δεν θα έχουν οι θρησκευτικές έριδες.
Η κοινωνία θα πρέπει να ζει ήρεμα και ειρηνικά, αποχαυνωμένα θα μπορούσαμε να πούμε, επομένως οι θρησκευτικές ιδιαιτερότητες θα πρέπει να πάνε στην άκρη, η πανθρησκεία θα έρθει σαν ένα βάλσαμο, σαν μια παγκόσμια προσφορά των νεοταξιτών, η οποία θα μας δώσει επιτέλους θρησκευτική ειρήνη. Οι σύγχρονοι μεγάλοι θρησκευτικοί ηγέτες - τόσο ο Πάπας, όσο και ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Ορθοδοξίας - συναγωνίζονται στο ποιος θα πρωτοστατήσει σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου, σ’ αυτήν την παράλογη - για να μην την χαρακτηρίσω παρανοϊκή - κούρσα προς την πανθρησκεία.
Πολλοί πολιτικοί, οι οποίοι δεν φημίζονται και τόσο για τα θρησκευτικά τους ενδιαφέροντα, θέλουν κι αυτοί να πρωτοστατήσουν στον αγώνα προς τον τελικό σκοπό της πανθρησκείας. Επανειλημμένως έχουμε δει πολιτικούς μαζί με τον Πατριάρχη κύριο Βαρθολομαίο να θέλουν να δημιουργήσουν κέντρα διαθρησκευτικού διαλόγου και να συνεργάζονται με τους παπικούς - και μάλιστα με τον συγκεκριμένο πάπα, που υπάρχει στο Βατικανό - ώστε να αρχίσει επισήμως και σε σταθερή βάση ο διαθρησκευτικός διάλογος.
Έχουμε δει να συγκεντρώνονται Ινδιάνοι, εκείνοι απ’ την Αυστραλία οι ντυμένοι με τις λάσπες, μαοϊστές, κομφουκιστές, ταοϊστές, βουδιστές, ιουδαίοι και βεβαίως ορθόδοξοι, καθολικοί, ευαγγελιστές, ιεχωβάδες, όλες οι θρησκείες εκεί και όλοι να συμπροσεύχονται. Στο κάτω-κάτω, λένε, ο Θεός είναι ένας. Τι ψάχνετε για ιδιαιτερότητες; Εκείνος που θέλει ιδιαιτερότητες, μπορεί να είναι και ρατσιστής. Όλοι, όποτε συγκεντρώθηκαν, προσευχήθηκαν στο ένα και μοναδικό μεγάλο πνεύμα και δημιούργησαν κι ένα κηροπήγιο, το κηροπήγιο του φωτός, ένα κηροπήγιο, στο οποίο όλοι άναψαν από ένα κεράκι στο όνομα της θρησκευτικής ειρήνης.
Εκεί, σ’ αυτές τις διαθρησκευτικές συγκεντρώσεις, στις συναναμίξεις - όπως μας τις είπε ο κύριος Παπανδρέου - ήταν όλοι. Έλειπε, όμως, ένας – έλειπε ο Χριστός.
Αλλά χωρίς Χριστό θρησκεία, ή για να το πούμε πιο σωστά, εκκλησία, δεν μπορεί να υπάρξει.
Να πάμε σε διαθρησκευτικό διάλογο και να συζητήσουμε τι; Το πώς θα εκσυγχρονίσουμε τον Θεό; Το πόσο μπορούμε ή δικαιούμαστε να αλλάξουμε τα δόγματα της Ορθοδοξίας; Το «πως θα βαλει ο Θεός νερό στο κρασί Του;» Οι αλήθειες της Ορθοδοξίας είναι αιώνιες και αδιασάλευτες.
Επομένως, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα, ή δυνατότητα, να αλλάξουμε τα δόγματα ή έστω απλώς να τα συζητήσουμε.
Μετά τιμής
Λιακόπουλος Δημοσθένης